आमा मेरी

आमा

पुष माघ को जाडो मा

तिमिले दिएको मकै

बैशाख जेठको घाम मा

तिमिले खुवाएको मोइ

आज

सम्झिरहेको छु प्रदेस मा रोई रोई ।

साहु को मेला पात बाट

आफु भोकै बसेर धरो मा लुकाइ ल्याएको खाजा 

तिम्रो गुन्यौ को फेरो
समाउदै पाइला टेकेको मेरो बाल्यकाल
आज
मैले तिर्न नसकेको
साहुँको ब्याज + स्याज मा
गहनाइरहेको होला

हुन त सन्तान को माया
कुन बबुआमालाई नहोला र ?
आफ्नो सन्तान कुन अर्घेलो होला र ?
तर पनि
मैले पूरा गर्न नसकेका तिम्रा आशा हरु
मैले फर्काउन नसकेका तिम्रा खुशीहरु
भन्छन् होला सुटुक्क
तिम्रो कानैमा
छोरो बिग्रियो अर्काको छोरी को पछि लागेर  

अन्त त
भन्छ्यौ होला मन नलागेरै बाबा को अगाडी
"एउटा फूल फुटेर गयो"

तर
छोरो टुटेको छैन मेरि आमा
एउटा फूल फुटेको छैन मेरि आमा
मात्र
गन्तब्य को खोजिमा गन्तब्य बिहिन हुन पुगेको छु
सबैको आँखा मा एउटा घिन हुन पुगेको छु
युद्दमा हारेको सैनिक जस्तै सपनहरुमा हारेको छु
बाध्यता आफ्नै छ
तर पनि म पक्कै आउँछु
मेरि आमा
म छिट्टै आउछु ।।
 

"जुन हेर्दै मायालुलाई गीत"

जुन टिपी मायालुको शिर मा लाउने धोको मेरो
निस्ठुरी ले बुझिनन नी धुँरुँ धुँरुँ मन रोको मेरो

पैसा कमाई ल्याउ भन्यौ हाबाइजहाज मा उडिगए
प्रदेसको गल्ली गल्ली तिम्रै यादहरुमा डुबिरहे
न त भोकमा खाना पाए न सुखी निद निदाए
गल्ती ठुलो भयो जिन्दगीमा मैले बाटो बिराए

सुनिदिने छौ की "सानु" बेदनाको पोको मेरो
निस्ठुरी ले बुझिनन नी धुँरुँ धुँरुँ मन रोको मेरो

यही जुन हेरी रात दिन तिम्रै याद् मा टोलाइरहे
"सानु" भनि बरबराउदै सपनिमा बोलाइरहे
तिम्लाइ पाउने आशा राखी औँला भाँची दिन गने
फर्की आउँदा पराइ भैछ्यौ म मदहोसिमा पागल बने

अधुरै भो अपुरै भो तिम्रो हुने धोको मेरो
कस्ले बुझ्ने कस्ले पुछ्ने यहाँ मन रोको मेरो

तिमिले मायालु

धड्कन मा राख्छु भने गीत भनि टारिदियौ तिमिले मायालु 
न वारी न त पारी बीचमै मलाई पारिदियौ तिमिले मायालु

संगै हुने सपना ती बिचार गर्छु भन्थ्यौ मायालु
जीवन बाँड्फाँड गरि मेरै भागमा पर्छु भन्थ्यौ मायालु
आसै आशमा राखी मलाइ रित्तो हात फर्काइदियौ मायालु
के अछुतो थिए कुन्नी सुनपानीले छर्काइदियौ मायालु

जबाफ एउटै सधैं भाका मात्र सारिराख्यौ तिमिले मायालु
न वारी न त पारी बीचमै मलाई पारिदियौ तिमिले मायालु

तिमी किन रिसायौ भन न मायालु "R"

तिमी किन रिसायौ भन न मायालु
न्यानो माया किन चिसायौ भन न मायालु

सपना देखे तिमीसँग बाँच्ने तिमी संगै रमाउने
दु:ख सुख जे पर्दा नी तिम्रै हात समाउने
आन्यासै किन मन अन्तै बिसायौ भन न मायालु
आज फेरी तिमी किन रिसायौ भन न मायालु

मुटु मेरो येस्तो भा छ पिरै पिरले फुट्नै लाग्यो
अन्तिम श्वास फेर्दै छु त्यो पनि छुट्नै लाग्यो
मेरो जिन्दगी किन जाँतोले नै पिसायौ भन न मायालु
अनायासै फेरि किन रिसायौ भन न मेरी मायालु

असुरक्षित यौन सम्पर्क नगरौ एड्स बाट आफूलाई जोगाऔ

विश्व एड्स दिबस को उपलक्ष्य मा मेरो पनि सबैलाई जनचेतना को आबह्वान "असुरक्षित यौन सम्पर्क नगरौ" "एड्स बाट आफु पनि बचौ अनी अरुलाई पनि बचाऔ"

प्रतिक्षा

आज पनि
फेरि उज्यालो भयो
अनी फेरि रात पर्ने होला
तर
न उज्यालो सँग लाली आउछ
न त रात सँग चन्द्र छाउँछ
अझै पनि
आस पलाउछ, श्वास बहलाउँछ
कतै तिमी पालुङ्टार तिर देखिन्छौ की ?
कतै अनायासै तिमी बालुवाटार मा पो भेटिन्छौ की ?
हैन ! मधेसको खोल्सामा पो रेटिएका छौ की ?
या त भैरब्नाथ मा पुरिएका छौ की ?
तर म
अर्थहिन भएकी छु
यो रित्तो रात समातेर
रित्तो काख भएर
फेरि ! पनि
दिनरात टोलाइरहन्छु
कतै !!
कानैमा आएर भन्छौकी
आमा !!
म त फर्किए जनताको जित बोकेर…………..

छापामार युबती (तारा राइ) को डायरि सँग को मेरो भेट

पत्र पत्रिका मा यो पुस्तक को बारेमा सुनेको थिए मैले । पढ्ने हरु ले बिभिन्न कमेन्ट हरु पनि गरेका थिए, कसैले पढ्नै पर्ने त कसैले ठीक ठिकै छ भन्थे । मलाइ पनि पढ्न मन लागिरहेको थियो किनकी प्रतक्ष्य अप्रतक्ष्य रुप मा म पनि जन्युद्द को रेखा हरु मा सिमान्कित भएको थिए । साँच्चै १५/१६ बर्षा की ती छपामार युबती के कति करण ले जनयुद्द मा होमिन अनी के कस्तो हुदो रहेछ त्यसको पिडा वा फल प्रतिफल के भो मलाइ शब्द शब्द मा केलाउन मन थियो तर पनि समय र अभाब ले सम्भब भैरहेको थिएन ।

यसपाली मेरी श्रीमती ले खोजेर पाठाइदिइन मैले धेरै समय देखि खोजिरहेको उपन्यास "छपामर युबती को डायरि" यसको लागि उनीलाई धन्यवाद नदिउ भने कतै अन्यया हुन्छ होला । अब भने मेरो साक्ष्त्कार हुने भो यसै डायरि की पात्र या लेखिका तारा राइ सँग जो १५/१६ बर्ष कै कलिलो उमेर मा छपामार हुन पुगिन ।


बिभिन्न सिर्सक मा समेटिएर उनको जीवन मा घटेका घटना हरु लाई सरल र सर्थक शब्द मा लेखिकाले उतारेको देखेर म उहाँको कलम लाई सलाम गर्न पुगे । २ दिनको अफिस छुट्टी थियो त्यसैले जब हात मा यो डायरि पर्‍यो तब म सबै कुरा छोडेर यसैमा आफूलाई समेट्न पुगे । बर्गिय अधिकार को लडाइ लड्ने क्रम मा आस्थाको बन्दी हुन पुगेकी तारा राइ का पिडा हरु वास्तव मा पढ्नै र बुझ्नै पर्ने हुन्छ । म हरेक हरफ मा आफूलाई उभयाएर शब्द शब्द मा घोत्लिन पुग्दा आँखा रसाइरहन्थे । वास्तव मा पिडा पिडा नै हुन्छ त्यो पिडा अझ घातक हुन्छ जती बेला आफ्नै बाट उपेक्षित भैइन्छ जसरी तारा पनि उनैका सहयोद्दा बाट उपेक्षित भएकी थिइन तर उनीले यसलाई सहज स्विकारेको देख्दा मेरो मनमा लाग्यो जति पिडा भए पनि आफ्नो बिचार र भावना मा अडिग हुनुपर्छ चाहे केही मिलोस या त नमिलोस । आखिर मर्ने त सानो, गरीब र उपेक्षित बर्ग नै त रहेछ जहाँ भए पनि या त जनयुद्द को पाठ घोकाउने माओवादी पार्टी भित्र होस् या त जनयुद्द दबाउन गरीब का छोरा हरु परिचालन गर्ने शाहीशाशन काल होस् । सनिक भित्र पनि मन हुदोरहेछ राम्रा मान्छे हुँदा रहेछन भन्ने पाठ देखाउन खोजे पनि म भन्छु सैनिक को हिर्दय नै हुदैन उँ मान्छे नै हैन भन्ने भ्रम बोक्नु बेकार हुन्छ । सैनिक पनि आफ्नो गरिबी ले घर परिवार पाल्नको लागि नै सेना मा जागिर खाएको हुन्छ र सैन्य घेरा भित्र पनि कतिपय नियम हुन्छन् चाहे त्यो शाहिशासन सरकारको सेना भित्र होस् या माओवादी पार्टीको जङल भित्र होस् । जे होस् लेखिकले देखाउन खोजेको चारित्रिक राम्रै छ । यो डायरि वास्तव मा सेनाले तारा लाई समाते पछी को भएको हुना ले छापामार भित्रको असली जीवन गाथा बुझ्ने मेरो चाहान पनि अधुरै भयो ।

जति पिडा तारा लाई जेल मा होस् य सैनिक हिरासत मा मिल्यो शायद त्यती नै वा त्यो भन्दा पनि बढी मनसिक एबम भौतिक पिडा हरु माओवादी मिलिसिया बाट पनि दिइएको कथा ब्यथा हरु पनि छन् मानिस हरु मा । समग्र मा तारा ले देखाउन खोजेको युद्दकालिन समाज हामीले एउटा भोगेको पाटो हो जो कही कतै लुकाएर लुक्न सक्दैन र कुनै मोड हरुमा भुल्न पनि सकिदैंन तर आज देसको स्थिती र नेताहरुको व्यबहार देख्दा साँच्चै सहिद को सपना सपनै मात्र हुने हो की जस्तो लाग्न थालेको छ । हुन त परिवर्तन भन्ने कुरो उतिबेलै हुने त हैन तर पनि बर्तमान परिस्थिती मा देश् मा जनताले आशा गरेको या त जनताको मुक्ती को लागि बर्गिय अधिकार को लागि लडेको पार्टी माओवादीको पनि धेरै खेम हरु देख्दा नेपाली सर्बहारा जनता या म र तारा राइ जस्ता ले कल्पना गरेको बर्गिय हक अधिकार तुहिने त हैन ? फेरि कतै हामी जेल परिरहने वा युद्द मा होमिनु पर्ने त हैन ? स्व कमरेड  रोबिन्( तारा लाई सैनिक ले पक्रिदा मारिएका योद्दा) हरु को रगत को मुल्य, घर परिवार पाल्न को लागि सेना प्रहरी मा मारिएका आम् जनताका छोरा छोरी हरु को आहुती आखिर के हुँदै छ आज आम् नागरिक ले सोचेर खबरदारी गर्नु पर्ने बेला आएको छ फेरि ।


 तमाम संघर्स, युद्दा अनी धेरै चिज गुमाएर हामी जनताले नयाँ नेपाल नामकरण गरेर लोकतन्त्र जन्मायौ तर लोकतन्त्र संगै नेता हरु भोगितन्त्र भएको हामीहरु को आँखा अगाडी नाचिरहेको छ । देश् मा दिन दिनै अपरहण हत्या अनी लुटपाट को बिग बिगी बढेको छ, देश् ले निकास पाउने एक गतिलो काम गर्न सकेका छैनन् जनताको पसिना बाट भत्ता खाएर संसद घेरेर बस्ने हरु । हामी जनताकै कर असुली बाट आज रिसोर्ट रिसोर्ट चहार्दै जनताको आँखा भरि चारो हाल्दै छन् "सहमती को खोजी" नामक नाटक देखाएर । यस्ता कुराहरु लाई जब सम्म तारा राइ हरुका कलम हरु जुर्मुराउदैनन तब सम्म यिनिहरुकै हवाली मुहाली बढिरहने छ । पेरिस दाँडामा चिसो हाबा खाएर बस्ने हरु ले या त ६०/७० हजार को पलङ मा पल्टिने सोच्नु पर्‍यो "सक्तिखोर मा बस्ने हरु को चिसो रात कसरी बितिरहेको छ?" जङल जङल मा गाडिएका सहिद का भावना हरु बुझेर हिड्नु पर्‍यो अनी मात्र म र तारा हरु को मन खुशी हुने छ नत्र यहाँ धेरै प्रदिप हरु अनी धेरै तारा हरु फेरि पस्ने छन् जङल फेरि रोपिने त क्रान्ति को भाला जब सम्म बर्गिय हित हुने छैन यो नेपाल मा ।


आफुले भोगेका पिडा या त जीवन को यात्रा कलम ले रङगाएर सुन्दर बनाइ हाम्रो हात मा दिनु हुने आदरणिय लेखिका "तारा" बहिनी लाई मेरो लाल सलाम । आशा छ आगामी दिनहरु मा अझै हजुर को कलम को गती बढ्ने छ ।
जय देश् 
जय नेपाल 
लालसलाम !!

आजको भाइटिका यिनै तस्बिर हेरेरै बित्यो दिनभरी

ज जस्को जसरी बिते पनि मेरो शुभकामना सम्पुर्ण नेपाली हरु मा शायद शान्ति को आगमन होस् ....
                                                                                                                                                                                  
                                                                        बाँकी अंश ................

मेरी साबित्री दिदि को गजल "तिहार "

तिहार आयो मखमली मत एक्लै रुन्छु दाजु ,
सदभाबको सिङगोमाला आजैदेखी ऊन्छु
                                                                                                                                                           बाँकी अंश .......

दिपावलीको सुभकामना

ए ! भन भन भाई हो देउँसिरे
ए ! रामररी भन "देउँसिरे"

सायद अजदेखी घर घर आगन टोल जता ततै भैलो देउसिरे को ताती ले मेरो गाउँ उमंगित होला । खेत्भरि लह लह झुलेको पहेलो धान का बाला हरु हाबाको सिर सिर गीत संगै नाँच्दै होला , मेरो घरको आँगनिमा फुलेको मखमली फुलले मेरी बहिनी लाई गिज्याउदै होला "यस पाली पनि तिम्रो हात खाली नै भो शान्ति! " तर के गर्नु म यहाँ प्रदेस मा बसेर यिनै कल्पना अनी बितेका ती पल हरु को तन मा डुब्दै दिनहरु गुजारिरहेको छु ।
                                                                       बाँकी अंश ..........................

म NRN

आकाश मलिनो थियो
सिरु सेतै फुलेको, मेरो मन उत्सुक थियो
झोलाभरी नोट टिप्न
हरियो लाइसेन्स हातमा समाएर
टि एन ए को रेडलाइन क्रस गर्दा
या त खुशीले या त पिडाले
बादल जस्तै पत्र पत्र परेको थिए म ।

कहीले बेल्चा सित लड्दै
कहीले गिट्टि सँग खेल्दै
कहीले खुट्टा मा चोट खपेर
कहीले मुटुमा पिर थपेर
थाहै नपाई
दसक भैसकेछ यहाँको माटोलाई  जीवन दिएको
तर

न झोला भरियो
न नोट हरु नै देखियो
बरु
श्रीमती को कच कच बढ्यो
दिदी हरु ले दुरी बढाए
भिनाजु को आँखा मा केही गर्न नसक्ने नामर्द गनिए
भाईहरु ले आफ्नो सुर गर्‍यो "दाइले" भन्न थाले
बहिनीलाई एउटा जाबो मोबाइल पनि किन्न नसक्ने भए
बाबाले कस्तो छोरो पाएछु "मैले" भन्न थाले
अस्ति
बल्ल बल फोन गरेको आमा लाई
"साँहुले ब्याज स्याज गरेर तेब्बर बनायो रे रिण"
तैपनी सुँक्क सुँक्क गर्दै सोध्नु भयो
"दशै त गैहाल्यो तिहार मा त आउछस की "बाबु ?"
मोबाइल टुट तुँट गर्‍यो
ब्यालेन्स पो सकिएछ
मन अमिलिएर आयो
आखिर के गर्ने म एन आर एन।
थाहा छैन यो यात्रा को बिन्दु कहाँ सम्म ...........?
या त गन्तब्य कहाँ सम्म ?????

हार्दिक मंगलमय सुभकामना"बिजया दशमी"

आज घर घर मा जमरा राखेर बिजय दशमी लाई स्वागत गरिन्छ नेपाली हिन्दू समुदायमा । एक अर्का मा सुभकामना हरु आदन प्रदान गरेर धार्मिक सहिस्णुता एबम सु स्वास्थ्य को मनोकामना साटासाट गरिन्छ पनि । आजको यो बिशेष दिन लाई बिदेस मा बसेर म पल पल हरु मन भारी कल्पिरहेको छु ।

यो शुभ घडिमा सम्पुर्ण मेरा प्रिया साथी हरु आफन्तजन परिवार एबम बिदेस मा रहनु हुने सम्पुर्ण नेपाली समुदायमा :बिजया दशमी २०६७ को हार्दिक मंगलमय सुभकामना ब्यक्त गर्न चाहन्छु मेरो यो ब्लग मार्फत। खुशी रहनुहोस् रमाइलो गर्नुहोस बिक्रिती हरु लाई हताउनुहोस् है त

Lazy Blogger "Wishing Happy Dashain 2067"

Dear All

I am very very sorry that I am being so lazy now a days.I wish to share many things to my reader but I don't know why it is quite difficult to me.Even I have lot of elements to be update but could not have. I am so sorry for this.


Now I am missing to my country, my families, my friends and respective relatives on the eve of auspicious occasion "Vijaya Dashami"

I remembering to my past. It was quite romantic and wonderful. We were playing "LINGE PING" together boy and girl with making couples among the friends. Everyone has rights to chose their own couple and it is like a competition match but really funny.

  




























I have been outside almost 6 years with out this great festival. I wish to celebrate together with families and relatives but always something lack of in my plan. This year also I could not go to my nation and missing to this beloved festival and those beautiful moments.
Anyway by this blog "I wish you every one Happy Dashain 2067 and be happy be healthy with the prosperous relationship with everyone. Namaste.

पिएर केही भएन

तिमीबिनाको जिन्दगी जिएर केही भएन 
हर साँझ तिम्रै नाम मा पिएर केही भएन 


मदहोसी प्रदिपेका नजर भरी बास तिम्रो 
काँडा बिझेका घाउँहरु मात्रै सिएर केही भएन 


हरपल तिम्रै हुँ भन्थ्यौ बन्धकिमा बेचेर गयौ 
माया मात्रै हैन मुटु पनि दिएर केही भएन 


कहीले काँही त यता तिर जुन झरे के बिग्रिन्थ्यो र ?
आधा जिन्दगी तिम्रै नाम मा पिएर केही भएन 
निस्ठुरी लाई धेरै माया दिएर केही भएन ....

सम्झना आउछ हे मेरी

सम्झना आउछ हे मेरी दिदी बरिलै  सँग सगै खेलेको
न खुशी मनमा न देसमा अटाए बरिलै कर्मै मा लेखेको


जहिले तिज आउछ मन मेरो रुवाँउछ बरिलै ज्यान पनि कमाउदै
सम्झन्छु ती दीन टुक टुकी हिंडेको बरिलै तिम्रो हात समाउदै
नभन्नु हे !दिदी भाई भयो निस्ठुरी बरिलै फोन पनी गरेन
लगाउछु जति नै संपर्क हुदैन बरिलै दोस मेरो टरेन


सम्झना आउछ हे मेरी दिदी बरिलै  सँग सगै खेलेको
न खुशी मनमा न देसमा अटाए बरिलै कर्मै मा लेखेको


यो पाली यस्तै भो अर्को साल बाँचा भो बरिलै अबस्य भेटौला
धेरै भो हे! दिदी भेट हाम्रो नभाको बरिलै मन को प्यास मेटौला
बाबा र आमा सँग संगै राखेर बरिलै डर पनि खाने हो
रातो सारी लगाइ छम छमी नाँचेको बारीलाई हेर्न लाई जाने हो


सम्झना आउछ हे मेरी दिदी बरिलै  सँग सगै खेलेको
न खुशी मनमा न देसमा अटाए बरिलै कर्मै मा लेखेको

Never really got a chance

"A wise girl kisses but doesn't love, listens but doesn't believe, and leaves before she is left." Did you ever break off a relationship because you wanted to be the one to do it?

Never really got a chance to do that and would want it to stay this way. Break ups can be very painful. But if i ever feel that She doesn't deserve me then i seriously can kick some ass!  

गीत उनी लाई पराइ हुनी लाई

धेरै पर पुगेपछि फर्की आँखा तर्यौ

 पछ्यौरी ले मुख छोपी ओराली नै झर्यौ 

आशा मेरो थियो एउटै एकबचन बोल्थ्यौ की त

 गुम्सिएका मनका कथा फुकाएर खोल्थ्यौकी त

 तर्किएर बाटो काट्यौ छाँया बन्यो टाढै टाढा

 माया गर्ने मुटु भरि रोपिदियौ काँडै काँडा

 टोलाएर हेरिरहे तिमी भने आँखा तर्यौ

 पछ्यौरी ले मुख छोप्दै ओराली नै झर्यौ

 बाँसुरीको धुन फुके कतै तिमीले सुन्छ्यौ भनि

 बिगत का पल हाम्रा कतै मनमा गुन्छ्यौ भनि

 ब्यर्थ भयो सबै कुरा जति जे गरे मैले

 फेरी तिम्लाइ जिन्दगिमा देख्ने होला कहीले...........???

  गोधुलि ले साँझ ल्यायो तिमी आखिर डाँडै झर्यौ

 मन किन पग्लिन्थ्यो र आखिर अर्काकी त पर्यौ ...!! 

धेरै पछि देखेर तिमीलाई म आफै टोलाए

न तिमीले बोलायौ न मैले नै बोलाए 

धेरै पछि देखेर तिमीलाई म आफै टोलाए 

कति राम्री भाकी तिमी मलाई छोडी गएपछी 

झनै खुशि देखे तिमीलाई पराइकी भएपछी 

सुन्दर सपना ती बिगतका सिसासरी चर्किदा 

हेर्या हेरै भए म त तिमी नौली बनी फर्किदा 

न तिमीले बोलायौ न त मैले नै बोलाए 

गुलाब हौ की या कमल हेर्दा हेर्दै टोलाए 

कसले जान्ने रैछ र त तिम्रो हाम्रो नसिब पनि

बाचा कसम गर्या जति मुटु दुख्छ खिल बनी 

बन डढेको सबैले देखे मन जलेको मैले एक्लै 

सुनै सुनले सजिएकी भयौ तिमी साच्चै बेग्लै 

न देख्यौ तिमीले मलाई न मैले नै बोलाए 

बाटो काटेर गयौ तिमी म क्षितिज हेर्दै टोलाए । 

ॐ !! बुद्दम सरणाम गच्छामी

जिन्दगी को माउस
समाउदै
किबोर्ड मा पाइला टेकेर हिडिरहेको छु
निरन्तर् निरन्तर्
तर पनि
सेन्टेन्स को अन्त कहिल्यै सकिएन
न त वर्ड को मिनिङ नै रोकियो
बस अबिछिन्न्न
डिलिट डिलिट डिलिट
फेरी जेरो

कहीले काही
रिफ्रेश गर्छु
ह्याङग ले छड्दैन छ्याङग ले समाते जस्तै
कसैले भन्छन् एन्टि भाइरस राख
कसैले भन्छन्
मर्ज गर लाइनहरु
तर
मेरो सी पी यु थोत्रो भएको छ
जोतेर थाकेको बुडो गोरु जस्तै
तर पनि हली को किचलो
उफ !! उही किचलो
राम्रो जोतेन , छिटो हिडेन
कुन हली ले बुझोस्
भोको गोरु छ
रोगी गोरु छ
बुढो गोरु छ
बस ! लठ्ठी लगायो
हिडायो

शायद भाइरस धेरै भएर
मेरो सी पी यु ह्याङग बनाए
मुर्ख हली धेरै भएर
मेरो ढाड सेकाए
अनी
धेरै अझै मुर्ख हलीहरु
मेरो देसभरी छरिएर
सत्ताको बागडोर खनेर
मेरी आमालाई पिटिरहे पिटिरहे
मैले सोचे
शायद आमाले गल्ती गरेकी होलिन
आखिर !! हो रहेछ
साँच्चिकै
धेरै महान मुर्ख छोरा जन्माएर
गल्ती गरेकी नै रहिछन
थाहा छैन
यी मुर्ख छोराहरु ले
मेरी आमा लाई कतिन्जेल कुटिरहने हुन
जसरी म
भाइरस हरु बाट ह्याङ्ग भैरहेको छु
छ्याङग को अभाब मा
 ॐ बुद्दम सरणम गच्छामी

जिन्दगीले बाटो बिराए पछी मेरो आखिर के दोस ?? तिमी नै भन न प्रिया !!

सिधा जानु पर्ने घुमाउरो देखे पछि

घुम्नु पर्ने मा सिधा देखे पछि

भत्किएको मेरो र मेरो जिन्दगी को सम्बन्ध

अन्त त पारपाचुके गर्नै पर्ने भएको छ

हुन त

तिम्रो हात समातेर चार धाम घुमौला भनेकै थिए

घुमेर तिम्रो हात समाउला भनेकै थिए

पखेटा भएर पनि खुल्ला आकाश नभए पछि

आकाश भएर पनी पखेटा नभए पछि

मेलम्चीले काटमान्डौ पर्खिए झै ....

कथ्मान्डु ले मेलाम्चीको सपना बोके झै

मेरो जिनदगीले तिमीलाई पर्खिरहेको छ

शायद !! जिन्दगीले बाटो बिराइरहेको छ्............

हुनसक्छ.....!!

जीवन भनेकै गन्तब्य बिहिन यात्रा हो

यात्रा भनेकै अघोसित जीवन हो

फगत आलु र प्याज झै

दैनिक अर्काको इच्छा अनुसार रुपान्तरित भोजन

जहाँ लोभ लालच घ्रिणा माया दया

उफ !!

सब बेकार जिन्दगी ले बाटो हराए पछि

तिमीले पराइ गराए पछी

मदहोसिमा सबै चेत हराए पछी

आखिर !!

गर्नु के खोज्नु के समय ले .............अब

मैले बाटो बिराए पछी !!

गीत उनीलाई पराइ हुनीलाई

त्यहि आखाँले आफ्नो देख्थ्यौ त्यहि आखाँले पराइ देख्यौ
जुन कलमले माया लेख्थ्यौ उही कलम ले तलाक लेख्यौ !!

शब्द छैन मेरो सामु तिमीलाई बोलाउने साईनो लेख्न
नसकिदो रैछ "नानु" हत्केलाले पिर छेक्न
रुमलिन्छु अतित भरी जाने कुनै दिशा छैन
भन्छयौ अरे ! दुनियाँ लाई प्रदिप मेरो कोही हैन !!

कुन पापीले मन चोर्यो त्यहि मनले मलाई हेर्यौ
कोरा कागज मेरो जीवन आज तिम्ले बदनाम लेख्यौ!!

सोचेजती सपना सबै सिसासरी चर्किगयौ
आफ्नै मुटु ठाने तिम्लाइ अनायासै तर्किगयौ
के रहयो र !! बाँकी अब अल्बम का तस्बिर भन्दा
तस्बिरसँगै मुटु कोप्ने बचन का तिर भन्दा !!

त्यहि आखाँले आफ्नो देख्थ्यौ त्यहि आखाँले पराइ देख्यौ 

कोरा कागज मेरो जीवन आज तिम्ले बदनाम लेख्यौ!!

- Pradip K. Subedi

   Doha - Qatar

म के गरौ त ??

"धेरै पछि आज तिम्रो याद निकै आइरहेको छ प्रदिप"

उनको पहिला हरफ यिनै शब्द बाट सुरु हुन्थ्यो हरेक पत्र मा अनी म दोहोराएर तेहराएर पढ्ने गर्थे अनी लडिबुडि खेल्थे यिनै शब्द का गुछ्छाहरुसंगै मन रोमान्चित पारेर ।

आज औंला भाच्दा १२ बर्ष बितेर गएछन् उनीसँग बिछोडिएको पनि तर आलमारिमा थन्किएका यी प्रेम पत्र हरु के का लागि साक्षी बनेर बसेका छन् म आफैलाई थाहा छैन । उफ्फ उफ !!! लामो श्वास बटारिएर घाटिमा रोकिन्छ मलाई निकै अप्ठ्यारो महसुस हुन्छ। सत्य सधैं तितो हुन्छ भने हो रहेछ पनि जो आज पनि मेरो आँखा भरी नाँचिरहेका छन्। उनका यादहरु बिर्सन नसकेर बिदेस भासिएको पनि १०सौ बर्ष भैसकेछ । यो दौरान मा मैले के पाए भन्दा पनि के गुमाइन भन्ने कुरा को हेक्का राख्न नसकेर मन निकै पिरोलिरहन्छ। म अल्बम का पाना हरु पल्टाउदै जान्छु अतितका क्षणहरु ताजा स्मरण बोकेर फल्यास्ब्याक गरिरहन्छन । अनुहार भरि नजानिदो गरि चिट चिट पसिना आउछ ।

"न पाए तिमीलाई न बिर्सें तिमीलाई" मोबाइल को घन्टि बज्छ । मलाई यो रिङ टोन निकै मन पर्छ अनी एक्छिन सुनिरहन्छु फेरी कसैको महत्वपुर्ण फोन होला भनेर हेरेको नेपाल बाट कान्छो भाईले गरेको रहेछ । हत्तपत्त रिसिभ गरे " दाजु आज मेरो एस एल सी को रिजल्ट हुँदै छ शायद राम्रै नतिजा आउछ होला हजुर यसपाली त पक्कै घर आउनु हुन्छ होला नी हैन ? म झसक्क झस्किन्छु साँच्चै घर नपुगेको पनि धेरै पो भएछ । हुन्छ हुन्छ म आउछु भनेर कलइन्ड गरिदिए ।
                 फ्रिज खोलेको हिजो राखेको कोला त जमेर बरफ् पो भएछ । फेरी क्यान्टिन जान थालेको नमज को घन्टी ले बन्द भैसकेको रहेछ । भित्र भित्र भोक ले पेट बटारिएर आयो, अल्छी निकै भएको ले किचेन मा छिर्ने जाँगर हत्त पत्त आउदैन अनी येसो हेरेको एकजना दाजु ले चिकेन बनाइरहनु भएको रहेछ अनी दुई टुक्रा मासु र एक्पुरिया बिस्कुट सकेर बल्ल ज्यान हलुङो भो ।

"बाहिर निकै गर्मी छ यार" भन्दै रामहरी मेरो रुम मा छिर्यो ।

यतिबेला भने म मेरो अतित लाई सम्झेर एउटा कथा बुन्ने तरखर मा थिए तर उशको आगमन ले मेरा मन मा उब्जिएका तरङ हरु छाल बनेर तरंगिए सानो कोठा भरी । उँ भने मेरा हात समाउदै भन्दै थियो जाऔ यार बाहिर तिर बोर लाग्यो धेरै कम्पुटर मा बस्नु हुन्न क्या फेरी चस्मा को पावर बढ्छ ।
म के गरु के नगरु भएर जुरुक्क उठे लेखेको यति नै हो अब पोस्ट त गर्नै पर्‍यो

बाँकी कथा अर्को शुक्रबार लेख्ने छु है त ...

असार १५ को सम्झना आयो

अबिस्मरणिय पल बन्यो मेरो

नागरिक न्युज खोल्दा असार १५ को लागि फोटो फिचर राखिएको रहेछ जब मेरा आँखा हरु त्यहा पुगे मैले पनि असार १५ लाई मिस गर्न पुगे । साँच्चै हामी असार १५ मा निकै रमाइलो गर्थ्यौ । हली बाउसे र रोपाहर बीचको हिलो छ्यापा छ्यप ले निकै रमाइलो बनाउथ्यो अनी तयस्माथी दही चिउरा उफ्फ आज यो बिरानो प्रदेस मा बसेर कल्पिदा मुखमा पानी मात्रै आउछ ............    

                                                                              बाकि अंशहरु..........

FLYDUBAI.COM

नियात्रा

यात्रा मानिसको जीवन मा केही न केही अनुभुती बोक्ने या भनौ कुनै क्षणहरु पल पल आखाभरी नाचिदिने पनि हुन्छन् । यात्रा मा देखेका भोगेका कुरा हरु पक्कै पनि ज्ञान बर्दक त हुन्छन नै चाहे राम्रा या त नराम्रा कुरा हरु को अनुभव होस् तर यात्रा वास्तव मै एउटा आफैमा अनिस्चित पनि हुन्छ जब सम्म गन्तब्य छिचोल्न सकिदैंन ।                                                         बाकि अंशहरु..........

WORL CUP 2010

If you are not near with any channels, you can use following link via internet :-Continue...

गजल

कस्ती लजालु रैछे मोरी छोपाएरै गई ब्यर्थै
मेरो मन पानी पानिमा चोपाएर गई ।  बाकि अंशहरु......

गजल "तिमितिरै!! नानु"

चन्चल जवानी यो ढल्काइदिउँ की तिमितिरै
दन्काइ प्रेम ज्वाला सल्काइदिउँ की तिमितिरै


राखेर थालिमा अचार, हेरेर फुलको डालिमा
जिब्रो फट्काइ फट्काइ यो मन पल्काइदिउँ की तिमितिरै


तिमी त राम्री लालगाले भनौली मलाई काले
माझेर जोशमा यो मन टल्काइदिउँ की तिमितिरै


कोमली तिमी !! छौ रे नी दानी हे ! "नानु"
झारेर आँशु बेस्सरी छचल्काइदिउँ तिमितिरै .....???

के आईमाईहरु कमजोर छन् त ?

मुल्याङ्कन हजुर हरुको


















तस्बिर स्रोत :बिभिन्न पत्रपत्रिका बाट

अब सम्झना मा मात्रै मेरा "बडा बा!!"

"म यतिबेला भाबबिहल बनिरहेको छु उन को मृत्‍यु ले"

हुन त मृत्‍यु स्वाभाबिक छ सबैको लागि मात्र तरिका अनी ढिलो चाडो भन्ने कुरो मात्रै हो । कसैले कसैलाई अमिट छाप बसाएका हुन्छन् त कसैले कसैलाई नमिठो पनि तर मेरा मनमा अनी आखामा यतिबेला यी बडा "बा !!" नाँचिरहनु भएको छ । काल आएपछी उमेर त भन्दैन तर पनि मेरा यी बडा बा भने झन्डै ८ दसक यस धर्तिमा आफ्नो पाइला हरु टेकाउन पाए । उहाँ सँगको मेरो मित्रतता एउटा अमिट छाप बनेर बसेको छ त्यो त मर्ने बेला मा पनि उहाँले मेरो नाम लिनु भएको रहेछ तर म अभागि अन्तिम अबस्थामा पनि बडा "बा!!" भन्न पाइन के गर्नु मनुस्यको चोला नै यस्तै रहेछ ।
हिजो जस्तै लाग्छ बडा "बा !!" सँग भजन गाउन हिड्थे म । जहाँ जादा पनि म उहाँको कोट मा झुण्डिन छोड्दिनथे अनी उहाँले पनि मलाई निकै माया गर्नु हुन्थ्यो । मैले मादल बजाउन पनि उहाँ बाटै सिकेको थिए । बास्तबमा उहाँ एउटा राम्रो कलाकार पनि हुनुहुन्थ्यो राम्रो गाउनु पनि हुन्थ्यो शायद उहाँले चान्स पाएको भएको लोक कबि अली मिया भन्दा काम हुनुहुन्नथ्यो मात्र शिक्षा को कमीले गर्दा । म भने सानै देखि गीत संगीत हुरुक्क हुने मान्छे गाउमा बिहे हुँदा उनै बडा बा को कोटको फेरो समाउन पुग्थे अनी बडा "बा" ले मलाई बाजाताल मा नाच्न लगाउनुहुन्थ्यो । यसरी मैले बाल्यकाल अनी युबा अवस्था पनि गुजारे उहाँ सँग ।
म कापी कलम च्यापेर स्कुल जादा उहाँले भन्नुहुन्थ्यो "दिपे ! म तेरो उमेर मा १५ वटा गाई लिएर जङल जान्थे" यसो भन्दा उहाँको मनमा पढ्न पाएको भए कस्तो हुन्थ्यो होला भन्ने भाबहरु झल्केका हुन्थे । उहाँ को छोराको नाम पनि दिपे र मेरो नाम पनि दिपे शायद त्यहि भएर पनि मलाई सधैं छोरा लाई जस्तै माया गर्नु हुन्थ्यो । हामी भेट भयौ भने घन्टौ गफ गरिरहन्थ्यौ ।
२०५८ सालमा हामीले गाउँमा क्लब खोल्यौ त्यसपछी गाउँमा सांगेतिक कार्यक्रम हुन थाले अनी उहाँ उपस्थिती बिना हाम्रो कार्यक्रम सधैं खल्लो हुन्थ्यो र उहाँले पनि हामी युबा हरुलाइ सकेसममा साथ पनि दिनुहुन्थ्यो । मलाई याद छ २०६२ सालको तिजमा उहाँले गीत गाउदा कार्यक्रम स्थलमा धेरै जनाको आँखा बाट आँशु झारेका थिए । उहाँ निकै मर्म स्पर्सी गीत गाउनुहुन्थ्यो र शब्द हरु निकै अर्थ लाग्ने हुन्थे ।



२०६६ साल माघ २४ गते मेरो बडा "बा!!" पञ्चे बाजामा नाचेको भिडियो रेकर्ड






यस्पाली माघमा म छुट्टिमा नेपाल पुगेको थिए सन्जोग ले गाउमा एउटा भाई को बिबहा परेको रहेछ । बडा "बा !!" र म निकै ताल मिलाएर नाच्यौ । दु:ख सुख का कुरा पनि निकै गर्यौ हामीले । मैले गाउँ छोडेपछी एउटा साथी को कमी भएको महसुस मलाई सुनाए । यतिबेला आजै मात्र मैले उहाको मृत्‍यु को खबर पाएको छु । कता कता सपना जस्तै लाग्छ, ८६ बर्षाको उमेरमा पनि बडा "बा!!" निकै तगडा हुनुहुन्थ्यो तर के गर्नु दिन सकिए पछी हामी सबै एकदिन त जानै पर्छ यो धर्ती छोडेर तर पनि मनले यसो भनेर मान्दो पनि रहेन छ । आज म निकै मर्माहत भएको छु उहाँको मृत्‍यु को यो अकल्पनिय खबर ले अझ मेरो छाती भक्कानिएको छ किनकी उहाँ ले अन्तिम अब्स्था मा पनि मेरो नाम लिएर सोध्नु भएको रहेछ । मलाई माफ गर्नुहोला बडा"बा!!" मेरो हालत नै यस्तै भयो । मैले मेरो आदर्श भनु मेरा अग्रज गुमाउनु परेको छ शायद अब उहाँ सँग बिताएका हरपलहरु एउटा स्‍मृति मा मात्रै सिमित हुने छ । शायद मलाई अब माया गरेर "दिपे" भनेर बोलाउने कोही हुने छैन । आउने बेला मा अरको साल भेटौला है बडा "बा!!" भन्दा उहाँले म त डाडा माथिको घाम जतिबेला पनि अस्ताउन सक्छु बरु तिमीले आफ्नो राम्रो ख्याल राख्नु भन्नु भएको थियो तर आज साच्चै मेरो आकाश बाट अस्ताएर जानु भो मेरो बडा "बा!! "

आखिर सत्य लाई सबैले स्वीकार्नु नै पर्ने हुन्छ । म मेरो यो सानो ब्यक्तिगत ब्लग मार्फत उहाँको म्रित आत्मा को चिर शान्तिको कामना गर्दछु साथै सोक सन्तब्द परिवार जन मा हार्दिक सम्बेदन प्रकट गर्दछु ।

मलाई मन पर्ने ब्रिट्यानी र उनको आवाज