Wednesday, November 30, 2011

च्याखुरिलाई गजल ,,,,!!!





















निहुँ नखोज च्याखुरी बंगरा झार्दिम्ला
बिच्खोलामा फ्याकेर यता न उता पार्दिम्ला

मै राम्री मै ठुलि नदेखाउ त्यो घमन्ड अझै
मेरो गालाको कालो कोठी तिम्रो ओठमा सार्दिम्ला

तिम्रो बाउँले लैजा भन्छन तिमी भने ठुस्किन्छौ
तिम्लाई माग्न आउनेलाई के के भनी टार्दिम्ला

रिस नउठाउँ है !! च्याखुरी मलाई धेरै
छातीमा चक्कु धसेर फेरी मैले त मार्दिम्ला ???

Sunday, November 6, 2011

Some memories in my Life at Dutest Qatar WLL

I have been worked at Dutest Qatar WLL since 2007 as a office coordinator. I have been touch with each and every employees here during my tenure some of them I have lot of memories which never can be forgettable. I always miss and solute for their supports which really been gained something in my life. 
Mr. Joy Anthony & me





















Mr. Joy one of my best from India, he is  sales supervisor in the organization and very calm heart, lovely, much helpful person. He always cited help me during my tenure. I will always miss you joy, thanks for your great support.
Mr. Silva and Mr. Ajeet Mahato





















The above 2 guys both are mechanical Engineers from Nepal (Ajeet) and Srilanka (silva) are very helpful, honest and laborious. They help me as much as and I always enjoyed with them. I always solute to yours supports and love which I have been gained during my tenure.
Mr. Nair and Me
  


















Nair sab, he is very helpful, delighted on his behave, always calm guys working in financial department and always touch with me. Personally he help me in various sector. I always miss him in my step of life.
with Mr. Shreedharan (Master ji )
  
























His name is Shreedharan from India Kerala but we called him Master ji. Master ji is the most popular in Dutest. He is workshop foreman and all workshop staff are under him. He is very strong on his decision that is what I like most. He is very helpful and cooperative. Since I joined with this organization he always help me I have lot of unforgettable memories with him. I always miss you master ji and thanks for your each and every supports for me here in Qatar.


Training session in TISSCO Hall 

Meeting with Co-workers 

Mr. Rauf Sultan (he is most friendly with me) 

From the left Mr. Aneesh + Mr. Firhad + Mr. Jasim & Mr. Johnson 
    












































































































My best and funny dear Mr. Ramhari from Chitwan and my mesh partner 

कतार मा मलाइ सबैभन्दा माया गर्ने दाजु हामि फुपा भन्छौ  






















Life is like a journey in which we have to learn many more. Across this adventure  I came to learnt many more  theory of life which is really benefit in further steps. Thanks all who made me mature in this scenario of  

Wednesday, October 19, 2011

मेरी दिदिलाई - शुभकामना "तिहारको"



 फेरी तिहार आयो रे बरै ! रुँवाउन मेरी दिदिलाई
प्रदेसी भाईलाई सम्झेर आँशु चुहाउन मेरी दिदिलाई

दसैंमा मैले गरेथे बाँचा भेटौँला तिहार मा
थापाउला भनेथे दिदिको हातको सप्तरङी निधार मा
सोचेको जस्तो न रैछ् जिबन, के के भैरहन्छ्  
जती सम्झ्यो उती भक्कानिदै मन मेरो रोइरहन्छ

देउँसी र भैलो  गाउँछन रे बरै सुनाउन मेरी दिदिलाई
फेरी तिहार आयो रे बरै !! रुँवाउन मेरी दिदिलाई ....

सबैको दिदिभाइ देखेर दिदी नरुनु यसपाली
कर्मै भुमिमा लडाईं लड्दैछ भाई पसिना निकाली
आउनेछन पक्कै दिन पनि हाम्रा सँग सगै रमाउने
यसपाली जे भएनी दिदी अर्कोसाल हर्षले मनाउने 

सुनाइदेउ गित हे! देउशी टोली मन बुझाउन मेरी दिदिलाई
भनिदेउ पिर जतिनै भएनी मन्भित्रै लुकाउन मेरी दिदिलाई


=================================================================
" २०६८ सालको देपावाली तथा भाईटिकाको पावन अबसर मा देस बिदेसमा रहनु हुने सम्पूर्ण नेपाली दाजुभाइ तथा दिदी बहिनी हरु मा मेरो हार्दिक शुभकामना छ् स्विकार्नुहोला ल यो सानो ब्लग मार्फत"
=================================================================






Thursday, October 13, 2011

तस्बिर हेर्नुहोस् ब्यथा पत्ता लगाउनुहोस्

 तारै तारले जेलिएको माहानगरपालिका 
भुकम्प जाँदा






































नजिकमा अस्पताल तथा यातायतको साधन नहुदाको पिडा 


















दैब ले नी पिडा दिए पछि मानिसको जिन्दगी ......


















पहिरेले पुरिदिएपछी मानिसको जिन्दगी .........

















आखिर माया त रहेछ जीवन 

Wednesday, October 5, 2011

सन्देश दशैंको परदेश बाट



















सन्देश दशैंको परदेश बाट
—————————-
     एक-दुइ दशैं बिराउँदैमा, माटै भुल्यो नभन,
     परदेशीले फर्की आउने, बाटै भुल्यो नभन

    दु:ख लाग्छ चाड-वाड, तिमी धेरै छौ पर
    प्यारो मेरो संस्कृतिको, पाटै भुल्यो नभन

   किसानै हुँ हलो-जुवा, देख्छु हर सपनि ,
   शरद याम तोरी फुल्ने, फाँटै भुल्यो नभन

  पाखुरीमा साँद लगाई, फर्की आउँला देश ,
  तिम्रालागी केही गर्ने, आँटै भुल्यो नभन

  दशैं-तिहारको बहाना, सम्झना त उनकै
  ‘हे आमा नेपाल..’ गाउने, छाँटै भुल्यो नभन

  उनी हाँस्दा लाउँला पिरती, जय होस् नेपालको,
  प्रिय गाउँ तिम्रो मेरो , काँटै भुल्यो नभन

  एक-दुइ दशैं बिराउँदैमा, माटै भुल्यो नभन |
  परदेशीले फर्की आउने, बाटै भुल्यो नभन ||
———————————————–
  सभार माइसनसार उमेसको ब्लगबाट 
--------------------------------------------

साथै,
सम्पूर्ण मेरा सपनाहरु  पाठकहरुलाई
दशैं-तिहारको शुभकामना !!!

-मनोज कार्की

Tuesday, October 4, 2011

दसैं आयो !! आँसु खासायो























यता सुन्छु उता हेर्छु चारैतिर दसैं आयो
सम्झेर आज आफ्नो गाउँघर मेरो आँखा रसायो

गाउँका टोल टोलहरु लिङे पिंगमा नाँच्दैहोलान
कमेरो र रातो माटोले घरहरु साँज्दैहोलान
पर्खेथिन नि प्रियसिले प्रदेसी घर फर्किआउँला भनी
सोच्थिहोलिन दु:ख सुख दसैं सँगै मनाउँला भनी

यो साल पनि यस्तै भयो सार्है उदास बनायो
सम्झेर आज आफ्नो घर मेरो आँखा रसायो

बाबाले मलाई फोनमा भन्थे दसैंमा छोरालाई पक्कै भेट्छु भनी
आमा भन्थिन धेरै पछीको मनको न्यास्रो पक्कै मेट्छु भनी
गाउँले ले भन्थे यो दसैंमा लाहुरे पक्कै पनि आउछ होला
प्रदेसी फर्के गाउँघरमा त पक्कै रमाइलोले छाउँछ होला


सोचेको जस्तो नहुनी रैछ् आखिर खुशी नै हरायो
सम्झेर आज गाउँघर आफ्नो यि आँखा रसायो

म नाआएनी साथी र संगी दसैं मा रमाउनु
फोटो हेरेरै हे मेरी प्रिया यो दसैं मनाउनु
शुभकामना मेरो समुन्द्र पारीबाट स्विकार्नु सबैले
प्रदेसिले माया मार्यो भनी नसोच्नु कसैले

यता सुन्छु उता हेर्छु चारैतिर दसैं आयो
सम्झेर आज आफ्नो गाउँघर मेरो आँखा रसायो


















=================================================================
सम्पूर्ण मेरा आत्मिय साथीहरु, आफन्तहरु देस बिदेस मा रहनुहुने सम्पूर्ण नेपालीहरु तथा यो ब्लग लाई माया गरी सधैं पढिदिने पाठकहरु सबैमा २०६८ सालको बिजयदशमी को हार्दिक मंगल्माया शुभकामना !! यहाँरुको दसैं हर्ष उल्लासले बितोस !!
=================================================================


Sunday, September 25, 2011

मेरी आमा {Miss you mom}





























आमा !!!
मलाई थाहा छैन, तिमीले कुन दु:खले हुर्कायौ
तिमीले मलाई बढाउन कती पसिना बगायौ
मैले भन्थे, तोते बोली बोल्दा
म थुलो भएला तिमीलाई खुती दिन्थु भनेर
मेरी आमा !!
तिम्रो मुहारको रँग फेरिन्थ्यो त्यो बेला
शायद
दिल भित्र खुशीको छालले तरङ फैलाउथ्यो होला ??
पक्कै छोरो पाउनु पनि एउटा भाग्य हो सम्झेर
तर
आज जतिबेला
तिमीलाई मेरो साहराको खाचो छ्
त्यतिबेला म क्षितिज पारी
जिन्दगीको चाहरा खोज्दै छु
जसरी
तिमीले 
मलाई बचाउन खोजेकी थियौ
तर, म आँफैलाई थाहा छैन
मैले खोजेको चाहराले
के तिम्रो
भोक भरिएला, के सोक रोकिएला
न त औषधी हुने छ्
न त मनतातो पानी
तर
पनि सधैं भन्ने गर्छ्यौ
बाबु !! सञ्चै छस
आमा !! मेरी आमा
सञ्चै छु
पल पल तिम्रो काख को यादा मा तड्पेर
पल पल तिम्रो न्यानो माया सम्झेर
मलाई थाहा छैन
यो भन्दा बढी के नै हुन सक्छ र
म सँग तिमीलाई दिने ...............???
=============================
Note: Just Missing you Mom, little bit unwell, sitting at my office Desk & writing this to my mom....

Tuesday, September 20, 2011

छुट्दारैछन्






















गजल


कोहि मान्छे त्यस्ता रैछन स्वार्थ मात्रै लुट्न खोज्छन 
साईनो जोडेजस्तो गर्छन् अनायासै फेरि छुट्न खोज्छन 

सबै भन्दा जान्ने सुन्ने, उन्कै कुरा हाबी हुने रैछन
मान्दिन तिम्रो कुरा भने, रिसाएर अझै कुट्न खोज्छन

सम्झाउन खोज्यो बचन भन्छन्, फकाउदा ठुस्किन्छन
मकै जस्तो पट्टट पड्किन्छन, सिशा झै फुट्न खोज्छन 


उस्का ब्यंग सबक हुन्छन् म जिस्किदा हेपेको भन्छन्
सिउँदोभरी रंगिएको प्रेम निसानी सधैंलाई पुछ्न खोज्छन !!

Friday, September 16, 2011

म माग्ने मान्छे





















एक मान्छे एक हतियार
दिन दिनै बढ्दै गयो अपराध
न भयो नियन्त्रण न छ् राहत
नेपाली जनता मा पर्‍यो ठुलो आघात
त्यसैले
म माग्ने !!
तिम्रो दैलो मा आए
सक्छौ दिन के ??

खाने कुरा के रहयो र चोखो
जता पनि मिसावट भन्छन
तिम्रा ठुला कुरा भाषाण बन्छन
जनता सधैं भिखारी रहन्छन
हस्पिटलमा फोहोरको थुप्रो हेरेर फर्किन्छौ
क्वाटरमा आएसी मोहोरको थुप्रो तिर सर्किन्छौ
हुन त तिमीलाई के थाहा
यतिबेला मुस्ताङ र पजेरोको दोहोरी चलेको बेला
चार सय डस्ट्बिन चोरिएको
बिहान उठ्दा जनताको
सन्दुक फोरिएको
भन्न त भन्छौ नि तिम्ले पनि अरुले जस्तै
कुरा हैन काम गरेर देखाउछु भनेर
पदको लागि हैन जनताको लागि मरेर देखाउछु भनेर
तर पनि
मन्त्राणिको चुरिफिरी देख्दा
मलाई डर लागिरहेको छ्
कतै चिप्लिन्छौ कि सारी को फेरो नेर
हैन भने
तिमी नोट् गर
म माग्ने मान्छे
दुई पैसा मागेको छैन
न त तिमीले जस्तै भोट् नै मागेको छु
न त तिमी बस्ने कुर्ची नै ताकेको छु
मात्रा
स्रिफ
सान्ती मागेको छु
महोदय !!!
बढ्दो हत्या हिंसा देखेर
रातदिन रुँदै
म नेपाली जनताको लागि
म र म जस्तैका लागि
सान्ती मागेको छु
सान्ती !!!!
बिचार  गर सक्छौ दिन ???
किनकी म माग्ने मान्छे
आजा मागेको छु "शान्ती"
....................!!!!!
किनकी
सान्ती बिना यहाँ
के छ् र सम्भब ?????

Wednesday, August 17, 2011

तस्बिर आँफै बोलेको छ् पिडा कती छ् भनेर ??

नेपाल भन्ने स्वच्छ शान्त मनोरम ठाउँ थियो रे भनेर विश्वा ले मुल्याङ्कन गर्ने दिन हरु नजिकदै छन । राजनीतिक उथलपुथ, बढ्दो हत्या हिंशा, अपराधी हरुको लुक्ने सुरक्षित ठाउँ, जस्ले जे गरे नि हुने ठाउँ भनेर घोषणा गर्न मात्रै बाँकी छ् अब यो नेपाल मा । सानो मुलुक मा सबै भन्दा धेरै ३२ पार्टी वा !! वा !!
जती सम्झ्यो उती दुख्छ छाती, झर्छ आशु तर ठाउँ छैन चित्त बुझाउने । म् त नेपाली हुँ भन्दै गर्व गरेर हिंड्ने दिन गएको छ् हामी नेपालीको । हेर्नुहोस् तल का केही तस्बिर हरु आखिर पिडा कस्ले बुझ्दछ ?????

यसरी यात्रा गर्नु को पिडा कती होला नेपालीहरु मा 

















यात्रा गर्दा गर्दै बिच बाटोमा यसरी चक्काजाम मा फस्नुको पिडा कस्तो होला ?

















क्षण भर मै आफ्नो घर बढीले बगाइदिदा कस्तो होला मन /जिबन ??






























देस मा सरकार छैन भनौ भने सात सात दल ले राज गरेका छन । ६०१ जनाले भत्ता खाएकै छन जनताको कर बाट कहिले को कहिले को प्रधानमन्त्री बनेकै छन । बजेट कार्यकर्ता लाई बाँड्छन । हेर्दा हेर्दै कस्तो भो यो मेरो देस नेपाल । कस्ले बुझिदिने यो पिडा ???

Friday, August 12, 2011

बक्तब्य ...!!!

 सिस्नोले हात पोले झै !!
अतित ले मन पोल्दा
दुँनियाले ताली ठोक्ने गरेको छ्
म बेहोसि मै आफ्नो पिडा बोल्दा ...................!!

कुनै दिन सत्य लेखेका यि कलमहरुका
अनायासै निब भाँचिएलान भन्ने सोचिन मैले कुनै दिन
न त काँडाले कोपे जस्तै चस्किरहेका घाउहरु
जिबन का रेसमा
पाइला पाइला मा ठोकिएलान यसरी भन्ने नै भो
तर
दुर्घटना पर्नु
न त नियोजित थियो
न त सम्भाब्यता
यदी त्यसो भए
दोष  कस्को थियो
तिम्रो या मेरो
या त हाम्रो त्यो भेटको .........??

म दोष दिन्न तिमीलाई
मेरा ति गल्ती हरुलाई
ति मेरा सपनाहरुलाई
जुन तिम्रो क्षणिक स्वार्थ ले भत्किएका थिए
तिम्रा व्यबहार ले लुटिएका थिए

म रित्तै, लर्बराउदै, बर्बराउदै
आफ्नै कुटिमा फर्केको थिए
तिम्रो जिबन धान्ने सिकार बनेर
फेरी पनी बलात्कार पछीको पिडा सहेर
म आफ्नै गन्तब्यमा हराएको थिए
एउटा जिन्दगी बाँच्न,
मृत्‍यु बाट ब्युँताउन
मसान घाट मा अन्सन बसिरहे ..........!!

कयापलट ..!!!
मसान बनेर सताउदैछ्यौ किन फेरी ?
किच्कन्या भएर तर्साउदैछ्यौ किन ?
शायद तिमीलाई
थाहा छैन होला
यो जिउदै मरेको लाश ले
सन्जिवनि घाट पाइसकेको छ्
मुर्छित सपनाहरु ब्युतिसकेका छन
बन्द गराइएका आँखाहरु खोलिसकिएका छन
त्यसैले
तिमी जस्ता किच्कन्या हरुले
यो हड्डिको आश नगरे राम्रो
फेरी मेरो मसान घाट्मा बास नगरेकै राम्रो
नत्र
खुर्सानीको राग हालेर
उडाउन नपरोस 
त्यो जिन्दगी
तातो रातो कोइलाले
डाम्न नपरोस त्यो पापी मन
खबरदार ...........!!!


Sunday, August 7, 2011

"HAPPY FRIENDSHIP DAY" - सम्झना साथीहरु लाई











" बिहान उठ्न बित्तिकै मोबाइल हेरेको म्यासेज आएको रहेछ । " आउर फ्रेन्डसिप इज ट्रेजर फर मि" पाकिस्तानी पत्रकार मित्र को थियो यो म्यासेज पढ्दै गर्दा मेरा नयन भरी बितेका ति पलहरु जो स्कुल अनी कलेज मा बितेका थिए नाँचिरहे । एकछिन मनभित्रै उल्लासमय भयो फेरी उदासमय पनि किनकी ति दिनहरु एकदमै मिठा अनी भावनात्मक थिए ।

त्यतिबेला अहिले जस्तो फेसबुकमा हाइ हेलो गर्ने नेट्वोर्क थिएन न त याहो म्यासेन्जर सम्मको पहुच थियो ग्रामिण भेगमा जन्मिएका हामि धन्नै प्रजातन्त्र नआउदै आफ्नै गाउँमा माध्यामिक स्कुल खुलेको ले कहिल्यै १० मिनिट भन्दा बढी हिडिएन स्कुल जान अनी आउन पनि । टाढा टाढा का साथिहरु कसरी स्कुल आउछन् होला भनेर म सोचिरहन्थे अनी गुरु हरु नी कति एक डेढ घन्टाको उकालो चढेर त कति आधा एक गन्टा ओरालो झरेर आउनु हुन्थ्यो । स्कुल पढ्दा २/४ जना हरु निकै नै आत्मिय साथिहरु हुनुहुन्थ्यो उहाँ हरु सँग बिताएका पलहरु आज पाइला पाइला मा ठोक्किन्ने गर्छ्न । आहा !! कति निर्दोस थिए ती मीठा पलहरु । कति साथि हरु सँग त अझै पनि कन्ट्याक छ तर धेरै जसो साथिहरु आफ्नो जीवन चलाउनै मा को कता हुनुहुन्छ संपर्क नै छैन् तैपनि फेसबुकले कतिको खबर भने दिएको छ ।



















जब नौ दस कक्षा पढ्न थालियो तब हातमा पत्रपत्रिका पर्न पनि थाले । गाउँका दाजुहरु जो जागिरे थिए वा शहर मा कलेज पढ्दथे उहा हरुले किनेका अनी पढेका पुरानै भए पनि कामना,युबामन्च, मधुपर्क आदि इत्यादी पत्रिकाहरु मेरो हात् मा पर्दथे म मधुपर्क का कथा हरु नसिध्याए सम्म सुत्दैन थे । २०५३/०५४ साल तिरै हो पत्रपत्रिका पढ्न थालेपछी भने पत्रमित्रता गर्न मै तल्लिन हुन्थ्यो मन । बुवा लाई कपी कलम किन्ने पैसा माग्यो अनी {रु२० /३० सुल्क हुन्थ्यो त्यतिबेला यी पत्रपत्रिकामा}हुलाक बाट पठायो तर एउटै पटक निस्किएन मेरो नाम् र तस्बिर मैले जतिपटक पठाए पनि सायद् सबै भन्दा बढी पटक मैले कामना सिने मासिक मै पठाएको थिए होला खै !! चिट्ठीको खामभित्र हालेको त्यो पैसा कहाँ जान्थ्यो तर पनि म मेरो नाम् र तस्बिर छापिन्छ की भनेर हरेक महिनाको पत्रिका किनिरहन्थे भने पत्र मित्र गर्ने भित्तो बाटा नाम् छानेर ३/४ दर्जन पत्र पनि पठाए हुम्ला । हुलाक मा मेरो मामा हुनुहुन्थ्यो रु १ को टिकट उहाँ बाटै सित्तैमा पाउथे अनी के चाहियो खाम सदा पेपर लाई आफै गम लगाएर बनाइन्थ्यो जुन हामिलाई ६ कक्षामै पूर्व ब्यबसायिक शिक्षा बिषय पढाउने गुरुले सिकाउनु भएको थियो तर अहिले त बिर्सियो पनि खाम बनाउन । तिनै दर्जन पत्रहरुको उतर मा २/४ जनाको पत्र प्राप्त भयो जस्मा पनि चमौला कैलालिकी सिता चाम्लिङ जी सँग झन्डै ५ बर्ष पत्रचार भयो त्यसपछि भने उहा कसैकी हुनुभो पत्र हरु बन्द भए । कति मीठा थिए ती मित्रता का क्षणहरु जति सम्झिए पनि अघाउदिन म ती दिन देखी के गर्नु फर्केर जाना नमिल्ने ती दिन हरु सँग   ...............




























०५५ सालमा एस एल सी पास् गरियो अनी बसाइ भो बाग्लुङ बजार तिर । त्यसपछि कलेजमा हाम्रो ९ जानाको अतिनै मिल्ने ग्रुप बन्यो । नर बहादुर, धीरज, बिबेस, दिपा, प्रतिक्षा,सबिना,मिरा अनी म । त्यो बेलाको दोस्ती अर्कै पाराको थियो कक्षा कोठा मा पछाडि बसेर हल्ला गर्ने अनी एक्जाम को बेला दिन मा एकले अर्कालाई भुलाउने राती सबै जनाले आफ्नो आफ्नो तयारी गर्ने धन्न हामि नवै जना ले पास् गर्यौ । मैले त प्रतिक्षा जी लाई धन्यबाद् दिनै पर्छ उहाँले बनाएको नोट् बुक बाट धेरै कुरा सिकेको थिए मैले । त्यतिबेला को दोस्ती सम्झिदा मन हर्शले आँशु पोख्न खोज्दछ । त्यतिबेला बजारमै पनि ईन्टरनेट को सुबिधा थिएन हवाइ पत्रिका हरुले माहोल बनाएका थिए धौलागिरिमा त्यसमा पनि साहित्यिक कार्यक्रम् हरु निकै हुन्थे र हामि त्यसैमा रमाउदथ्यौ । सानिध्य,बिक्रम बिबस,भबभिन्न,बाबुराम भुशाल,गङगाधर चिन्तन, राजु रिजाल, नारायणी खरेल,याम थापा, प्रकट कुमार, हामि हरु सबै साहित्यको बैसाखी टेकेर धौलागिरिका स्रस्टा प्रेम् छोटा, सान्तिनारायन, काजी रोशन जी हरुसंगै हातेमालो गर्दथ्यौ । बनभोज कार्यक्रम्, अनी बिभिन्न स्कुलहरुमा गएर पनि कार्यक्रम् हरु गरिरहन्थ्यौ । आज सबै साथि हरु को कहाँ हुनुहुन्छ केही संपर्क पनि छैन् कतिपयलाई फेसबुक का भित्तो हरुमा भेटाए पनि राम्रो सँग बोलचाल हुन पनि पाएको छैन् आखिर यहि त रैछ वास्तविक जीवन । उतिबेला देखि अहिले सम्म पनि मलाइ साथ् दीरहनु भएको छ मित्र बिबेश काउँचा जी ले । यहाँ हरु सबैलाई आज साथि दिबस को उपलक्ष्यामा सम्झिएर सुभाकमान सुस्वास्थ्यको दिर्घायुको,प्रगतीको स्वीकार्नु होला यो सानो ब्लग मार्फत । जहाँ हुनुहुन्छ सुखी र खुशि हुनुहोला ल ।


























त्यस पछि देश् मा द्वन्द चर्किन थाल्यो, जागिर को हाहाकार मच्चियो अनी लागियो प्रदेसको आँगन तिर । प्रदेसमा झन धेरै साइला हरु भेटिए, पल्लो गाउका हर्केहरु थपिए, माथिल्लो गाउका सेरबहादुर हरु, तल्लोथरका मन बहादुर हरु ससुराल तिरका सालीहरु, मावली गाउका भुन्टेहरु सबै यहि आँगन तिर आए । यहि प्रदेस को आंगनमा डाक्टर,इन्जिनियर, नर्स,किलिनर, ड्रैइभर, सबै मेरै देसका भरिए गर्दा गर्दा आज झन्डै ४ लाख नेपाली हरुले श्रम बेचिरहेका छौ यो आँगन मा । यहि आँगन मा पैठोजोरी खेल्दै दोस्तिका हात् बढे फिलिपिनो हरु सँग, इन्डियन हरु सँग,स्रिलन्कालीहरु सँग, सुडानिज सँग,इन्डोनेसियन सँग । कोहि आत्मिय बनेर भावना साटे,कसैले चोट्मा अझ चोट थपे कसैले सम्झना छाडेर गए ,नेपाल मा कहीले पनि नदेखेको पूर्व को अमर राई, अर्जुन बस्नेत, पश्चिम का लेटर बहादुर, रामानाथ, उत्तरका हिरा तामाङ्, राजु लामा दक्षिण का अजित महतो, सुर्य राजबन्सी, अस्मिता कायस्थ,निता गुप्ता हरु यो प्रदेसी भुमिमा झन चोखो मित्रताको साईनो गाँसे । मानिसको जिन्दगी साँच्चिकै गन्तब्य बिहिन यात्रा रहेछ कहाँ कतिबेला टुंगिने हो थाहै नहुने ...............























अन्तमा आजको यो मित्रता दिबसको उपलक्ष्यमा सबै मित्र हरु चाहे बचपन मा गाँसिएका साईनो हुन या स्कुले जीवन मा फेरि या त कलेज पढ्दा किन नहुन या प्रदेसी भुमिमा साथ् दिने हातहरु या त फेसबुका का वाल मा भेटिने देश् बिदेस का मित्रहरु या त अन्लाइनमा मीठा कुरा गर्ने हम्सफर हरु सबैलाई मेरो हार्दिक सुभकामना ......!!!

"Happy Friendship Day"

Friday, July 29, 2011

मेरो जिल्लाको केही तस्बिर हरु तपाइहरुको लागि ल

मनोरम म्याग्दीको गाऊ












बेनी बजार {सयद बेनी नगरपालिक अब देखि }




















म्याग्दीको प्रख्यात चिमखोला गाऊँ


















म्याग्दी कै एक गाउँ

लालिगुराँश अनी धौलागिरी हिमाल म्याग्दीको शान

बसन्त को बहार लालीगुँरास को जिल्ला नेपाली रास्ट्रिय फूल









































Tuesday, July 12, 2011

मेरो आफ्नै पुरानो पोस्ट बाट {(याद हरु घरि घरि आउँदा रैछन् )}

"You Never can be forgotten this eyes"














अनुतरित हेराइ बोकेका यि आँखा
सिधा - सिधा
मेरो मुटुमा घुसेर आक्रमण गर्न थालेका छन ।
सिधा - सिधा
दिमाखमा चढिसकेका छन
त्यसैले म नियाली रहन्छु यि हेराइ
म खोतलिरहन्छु ति पर्खाइ
कतै मेरो बाटो कुरेका त छैनन
अहँ .....
कसरी सम्भव छ
हैन असम्भब पनि त के छ
के यो हेराइको भाव त बुझ्न सक्छस ...???
फेरी बुझेर पनि त के गर्न सक्छस र !!!
मेरो चर्मा चक्षु भित्र को यि द्वन्द्र
करण
आखिर यिनै आँखा हरु >
अनौठो हेराई बोकेका यिनै आँखाहरु
अदभुत रहस्य पोखेका यि आँखाहरु
म फगत मा
या त द्रबिभुत भएर ....
या त मदहोसी बनेर
पीइरहेको छु प्यालाहरुमा जिन्दगी को
म पल पल झुमिरहेछु नशा भित्र यि आँखाको
आखिर बुझ्नै गार्हो यि आँखाहरु
जती नै खोजे पनि
आखिर भुल्नै गार्हो यि आँखाहरु .............