जिबनको गोरेटोमा

गणेश भुशाल
बर्दिया
हाल : DUTEST QATAR WLL
दोहा कतार





भनु भने पनि नहुने नभनौ भने पनि मन भित्र भित्रै पाक्दो रहेछ एक्लै । सायद् पिडाहरु धेरै भए पछी मन हरु पनि रुमलीदिदा रहेछन पानीका भेल हरु जस्तै भने कतै छाल् बनेर छचल्किदा रहेछन आफ्नै मुटु भित्र का भ्वालहरुमा । जिन्दगी त हो नि आखिर कसैको खुशीले बेरिएको हुने कतै पिडाहरुले छट्पटिने । कसैको मिलन हुने कसैको जिन्दगीमा बिछोड मात्रै हुने । आखिर संसार यस्तै रहेछ । जवानीको चढ्दो लहरसङै मेरो जिबन पनि भौतारिन्थ्यो सधैं कसैको खोजिमा । सधैं ईन्टरनेट का तारहरुमा जोडीएर निरन्तर तिर्खाइरहन्थे मेरा नजरहरु । सयोग भनु वा त मेरो दुर्भाग्य पोहोर साल भेट भयो उनी सँग जिमेल को खाता भित्र । उनी निकै मेहनत गरेर शब्दहरु निर्माण गर्थिन भने म उनै शब्द सँगै पग्लिरहन्थे जसरी हिमाल को हिउँ बिहानी घाम का किरण मा पग्लिरहन्छ । मन भित्र अनेक काउँकुती हरु बढ्दै जान्थे अनी अनेक कल्पनामा डुबिरहन्थे म घण्टौ सम्म उनै को नाम सम्झेर "अनिता "
पहिला त हजुर र तपाईं बाट सुरु भएको हाम्रो सम्बोधन बिस्तारै तिमी अनी मेरो प्रिया अनी काली र काले मा सिमित हुँदै थियो । म बेल्कुल अन्जानी थिय वास्तवमै उनी को हुन अनी के गर्दछिन । दिनहु ईन्टरनेट मा कुरा गर्दै आफ्नै मनलाई बगाउदा बगाउदै पत्तै हुँदैनथ्यो समय बितेको । म दिनहु कम्प्युटरको आईकनमा जिमेल खोलेर बस्थे अनी ब्याकुल हुन्थे कतिबेला अनिता ले हाइ भनेर लेख्लिन अनी हेल्लो भनुला भनेर । यो मेरो दैनिकी जस्तै हुँदै गयो जसले गर्दा मैले समयमा आफ्नो काम नसक्दा हाकिमको वार्निङ पनि खाएको छु । हाम्रो मित्रता जिमेल मा मात्रै सिमित हुन सकेन बिस्तारै घण्टौ टेलिफोन मा झुण्डिने आदत पनि बढ्न थाल्यो । म भन्दा पनि उनी नै बढी फोन गर्थिन अनी भन्ने गर्थीन गणेश सायद् तिमी बिना त यो दुनियाँ मा बाँच्न पनि गार्हो छ मलाई । मैले पनि भनी दिन्थे अनिता जिन्दगी बाच्नु भनेकै तिम्रा लागि त हो ।
हाम्रो यो क्रम दिनहु बढी रहयो गर्दा गर्दा उनी सँग एक दिन नबोल्दा खाना खान समेत मन लाग्दैनथ्यो मलाई ।
समय त आफ्नै रफ्तार मा थियो, समयको बगाइ सँगै कयौ प्याउली हरु फुले नेपालमा, कयौ गुराँस हरु फक्रिय कती झरे तारा हरु कती बगे भेलहरु तर आफु त खाडीमा चर्को घाम सँगै उनै को यादमा छट्पटिदा छट्पटिदै बिते धेरै रात हरु सिरिफ अनिताको यादमा । गत महिना म छुट्टीमा घर गए मन भरी संगालेर धेरै रहर हरु । सोचे घर सल्लाह गरेर यसपाली त घुम्टो ओढ्याउछु अनितालाई । काठमाडौं पुगेर उनको नम्बेर डाएल गरे स्विच अफ रहेछ । सायद् उनी कुनै काम मा गएकी होलिन या त लोड्सेडिङ को मार मा मोबाईल चार्ज गर्न पाइनन होला भनेर म त्यो रात छट्पटिमै बिताए । भोली पल्ट बीहानै उठेर होटेल को काउन्टर बाट फोन गरेको बल्ल बल्ल लाग्यो । नेट्वोर्क को सम्स्या त बिधितै थियो त्यसैले पनि उनको आवाज प्रस्ट थिएन तर पनि मैले उनिलाई चिने तिनी उनै मेरी अनिता थिइन जो सँग म जिबन बिताउने उधारो सपना देखेको थिय । कुर गर्दा गर्दै लाइन काट्यो मैले नेपाल टेलिकोम् लाई सरापे अनी चिया पिउन तिर लागे । मनमा त कती बेला उनिलाई भेटौ आखिर उनी कस्ती थिइन त जसलाई म अन्धो बनेर माया गरेको थिय अनी उनी ले पनि मेरा हरेक प्रास्ताब् हरु स्विकारे कि थिइन । टेलिफोन सेटमा घण्टी बज्यो म झस्किए आखिर फोन उनै अनिता को रहेछ । काउन्टरका भाई ले मलाई फोनको रिसिभर् हातमा थमाइदिए । उनले फोनमा सरि भनिन अनी एक्कासी काम बिशेषले नगरकोट गएको र फर्किन केही दिन लाग्ने पनि भनिन । मैले पनि बुझे अनी घर फोन गर भन्दै नम्बर दिएर फोन राखिदिए । मनमा त नरमाइलो लागेको थियो तर के गर्नु यथार्थ लाई हरेक मान्छेले स्विकार्नु पर्ने भएको ले म पनि बिबस थिए । म त्यसै दिन घर बर्दिया फर्किए । गाउँघरमा त निकै चिज परिवर्तन भएछ यो दुई बर्षाको अबधिमा । म गाउमा पुगेर पनि उनै अनिताको फोन को प्रतिक्षा गरे तर उनले फोन गरिनन यता मेरो सोझो मनले अनेक सम्भावनाका अवस्था हरु सम्झदै दिन बिताउन थाले । मन ले चुप लागेर बस्नै दिएन त घरमा बिहे गर्ने प्रास्ताब् पनि आउन थाल्यो मलाई अनी एक दिन अनिताको मोबाइलमा डाएल गरे । संयोग भनु त्यस दिन एकै घण्टिमा फोन लाग्यो । उनले मलाई छिट्टै काठमान्डौ आउनु भनेर बोलाइन, आत्तिएको मेरो मन के रोकिन्थ्यो र म त्यसै दिन झोला बोकेर काठमान्डौ सोझिए । काठमान्डौ मा भेट भयो मेरो उनको कोठामा । जावलाखेल मा रहेछ उनको घर । सानदार भवन् चटक्क सजाँएका कोठाहरु म त अचम्मै परे त्यहाँ पुग्दा । उनले त सधैं फोनमा एक साधाण परिवारकी जो डेरामा बस्छु भन्थिन । उनिले चिया बनाएर आउँदा मैले बिभिन्न कुरा हरु मै अल्मलिएको थिए । उनिले नै कुरा निकालिन गणेश जिन्दगी भनेकै यस्तै रहेछ कतिपय कुरा हरु मनले चाहेर पनि पुरा नहुने रहेछन फेरी यो विवाह गर्ने मेरो कुनै इच्छा नै थिएन हेर न घर परिवारको प्रेस अगाडि मेरो केही चलेन । के गर्ने हाम्रो जसरी भेट भएको थियो त्यसरिनै मलाई बिर्सिदिनु । तिमीले त म भन्दा पनि राम्री केटी पाइहाल्छौ । एकै चोटि उनको मुखबाट निस्केका यि बाणिहरुले मलाई कचक्कै किचिदिए जसरी कोशी को बाढिले बगाएको थियो । मैले मेरो जिबन एउटा ठुलो ढुङ्गाले किचे जस्तै अनुभव गरे । के सोचेर म नेपाल गएको थिए के भयो म ठम्म्याउनै सकेको थिइन । म केही बोल्न नै सकिन । उनी मलाई सम्झाउदै थिइन त्यती बेलै उनका श्रीमान आईपुगे । हाम्रो परिचय पनि उनैले गराइन म त उनको मामाको छोरा रे । मन भित्र भित्रै झस्के पनि उनको अगाडि केही बोल्ने कुरा पनि भएन जे नहुनु पर्ने थियो मेरो लागि त्यही भए पछी म त्यहा बस्ने कुरा पनि भएन । उनका श्रीमान ले निकै जोड गरे मलाई त्यो रात त्यहा बस्नको लागि तर मेरो श्वासै रोकिएला जस्तो भएको थियो त्यहाँ ।
म फेरी आउने बाँचा गर्दै निस्किए त्यहाँ बाट । टाउको मा चक्कर लागे जस्तो फन् फनी घुमिरहेको थियो । के गर्ने जती मान्छे कल्पना मा रमाउदा आनन्द लाग्छ त्यती नै गार्हो यथार्थ लाई सामना गर्नु पर्दा हुदोरहेछ । आखिर मेरो लक्ष्य हरु सिसा झै चकनाचुर भए त्यस दिन । आँफैलाई धिक्कारे पनि अनी आँफैलाई लाज लागेर पनि आयो बिगतलाई सम्झिदा । पछी उनले मलाई सम्प्रक गर्न निकै कोशीस गरिन पनि तर मैले कसैको बसिसकेको घर बिग्रिन सक्ने सम्भाबना लाई आत्मा साथ गरेर उनी लाई वास्तै नगरे जस्तो गरे । त्यती बेला का मेरा पिडाहरु त लेखेर पनि साध्य छैन । मनमा फुलिसकेको फुल त्यसै नओइलिदो रहेछ ।
त्यती सजिलो पनि नहुदो रहेछ बिगतलाई बिर्सन फेरी नबिर्सेंर पनि त कुनै अन्य बाटो थिएन । जसो तसो छुट्टी सकेर फर्किए फेरी यही मुग्लानमा । आजभोली ईन्टरनेटमा च्याट गर्दा कुनै केटीको नाम बाट हेल्लो आयो भने पनि मन तर्सिने गर्दछ अनी हाइ भन्न पनि डर लाग्छ । यादहरु अझै मेटिएका छैनन कहिले काही चसक्क मुटु दुखेर पनि आउछ । मलाई थाहा छैन उनी अहिले कहाँ र कस्तो अवस्था मा छिन् कहिले काही त एउटा ईमेल ड्रोप गरेर हेरु कि जस्तो पनि लाग्छ तर फेरी डर लागेर आउछ । बस उही जिमेलमा पुरना हाम्रा संबाद हेर्दै , कहिले एक्लै हाँस्दै त कहिले रुदै बितिरहेछन मेरा दिनहरु र थाहा पनि छैन यो क्रम कहिले गएर अन्त्य हुने हो । जे होस् अनिता जि तपाईं जहाँ भए पनि जसरी रहे पनि खुशी हुनु, सधैं सफलताले चुमिरहोस् मेरो शुभकामना यिनै सपनाहरु बाट ।