क्षितिज पारीबाट आफ्नो देशलाई नियाल्दा

कुनै दिन यस्तो थियो घर कहाँ हो भनेर कसैले सोध्यो र नेपाल भने पछी नेपाल कहाँ पर्छ भनेर फेरी प्रश्न गर्थे बिदेसी राष्ट्रका मानिसहरु अनी फेरी गोर्खा भने पछी उनिहरु भन्थे oh! gorkhaa ! Gorkhe is the Brave man तर अहिले यस्तो अवस्था आएको छ कुनै बिदेशी मुलुकमा कसैले कुन देशका हौ भन्यो भने नेपाली हौ भनेर भन्न पनी मनभित्र एक किसिमको डर लागेर आउछ । शाहस नै आउँदैन हामी एक जमाना का बहादुर हौ भन्ने सम्झिन किनकी अहिले को नेपाल को अवस्था विश्वाले जानिसकेको छ । हरेक मिडिया ले नेपालको गतिलो समाचार लेखेको कुनै दिन पढ्न पाइदैन । आखिर किन यस्तो भयो त हाम्रो जस्तो विश्वाले चिनेको बहादुर बस्ने सान्ती नेपाल । म देश छोडेको पनि झन्डै ८ बर्षा जती भाईसक्यो कहिले कुन देश कहिले कहाँ रोजिरोटिको जोगार गर्दैमा समय बितेको पनि पत्तो नै पाइएना तर जहाँ गए पनि जहाँ बसे पनि आफ्नो मार्तीभुमिको माया अनी त्यही चिसो पानी र हाबाको गन्धले कहिल्यै नछोड्ने । त्यसैले मन सधैं तानिरहेको हुन्छ आमाको माया र प्रियासिको यादले तर देशभित्र दन्किरहेको राजनीतिक समस्या ले गर्दा हरेक नेपालीको मन त्यसै थन्किरहेको हुन्छ बिदेसिको भुमिमा ।












दिन रात को थकाई त आँफै सँग छदैछ त्यसमाथि समय निकालेर देशतिर नियाल्न मन लाग्छ हरेक दिन मलाई । जुन ब्लग हेरेपनी जुन वेब देखे पनि बन्द हड्ताल अनी मारमार पिटा पिट बहेक कुनै नौलो खबर देखिदैन जसले गर्दा नेपाल फर्केर केही गर्छु भन्ने युबाहरुका पाइलाहरु फेरी रोकिन्छन उही बिदेशी भुमिमा तातो बालुवामा । पसिना बग्छन धर्धरी अनी सुस्ताउन झुन्डिन्छन कान हरु टेलिफोन का ॠषिभर मा सन्का हरु बोकेर कतै मेरो परिवार लाई त छोएन गोलिले , असुर ग्याँसले अनी बन्दमा बढेको महंगिले यस्तै यस्तै ....

के गर्नु नेताहरु लाई आफ्नै कुर्चिको चिन्ता छ कसरी आफ्नो कुर्चिलाई सुरक्षित राख्ने मात्रै सोच हुन्छ अनी सोझा साझा गरीबका छोरा छोरीलाई आन्दोलनमा होमिदिए भाईहाल्यो अनी के पुगिहाल्यो । भाषाणमा नागरिक सर्बोच्चता भनेर कुर्लिए पनि नागरिक स्वतन्त्र हराइरहेको अवस्था मा खै मैले पनि के धेरै लेख्नु र है !!!

हे मेरा भगवान हामी नेपाली को घैटोमा घाम छिट्टो लगाइदेउ ल ।

तस्बिर सभार my sansaar बाट