इद को छुट्टी, देश सम्झिदै २-४ गिलास अनी मेरो ब्लग

साच्चिकै ब्लग लेखाइ निकै दिनभरी जोतेर थाकेको बहर गोरु जस्तो भएको छ मेरो लागि । के लेखु के लेखु हुन्छ अनी लेख्दा लेख्दा सधैं नै कुनै बिषयको अन्त्य नभैइकनै अल्छि लागेर आउछ अनी धेरै कथा हरु आधुरै भएका छन फेरी आज भोली निन्द्रा ले अली निकै लखेट्न थालेको छ खै ! शायद बुढेस काल सुरु पो भएको हो कि कुन्नी ।

काम को पेला पेल पनि जिन्दगीमा कहिल्यै नसकिने भयो । यो गर्‍यो त्यो नहुने त्यो गर्‍यो अर्को नहुने यो अपुरै अधुरै को मारामारिमा नै जिन्दगी बितिरहेको छ आखिर यसैलाई जिन्दगी भन्छन क्यारे । आ जे सुकै भनुम जाबो जिन्दगीलाई मलाई कुनै महत्व लाग्दैन आफ्नै जिन्दगी पनि यो मान्छे मान्छे को भिडमा धन को थुप्रो खोज्न आफ्नो देस अनी परिवार छोडेर प्रदेसमा बस्दा को पिडा मलाई मात्रै हैन धेरै नेपालीका छोरा छोरी हरुलाई अनुभब भएकै कुरा हो त्यसमाथी हाम्रो समाज खाली पस्चिमेलि मुलुकमा बस्ने लाई वा भनौ डलर कमाउनेलाई मात्रै प्राथमिकता दिन्छ अनी त हामी जस्ता खाडीमा आफ्ना सपना पालेका हरु ब्यर्थ जस्तो लाग्छ आफ्नै जिन्दगी किनकी पलाघरे साइलाले जस्तो अस्ट्रेलिया मा भाडा माझ्न सकिएन न त डाडा घरे काजिकी छोरीले जस्तो इजराएलमा कपडा धुन सकियो आखिर बाबुले रिन काडेर दिएको लाखौं रुपैयाँ दलाल लाई दिदा पनि अमेरिका को एम्बेसी छिर्न पाईेएन क्यानाडाको कन्सल्टेन्सी देख्न पाईएन यस्तै छ यो गरीब नेपाली छोराको काहानी । यहाँ नेर कसैलाई कन्फ्युज नहोस् कृपया काम कामै हो ( फेस बुकमा अल्का सेर दिदिले लेख्नु भएको थियो काम कहिल्यै सानो ठुलो हुँदैन सेबा नै धर्म हो - उहाँको कुरा निकै मनाशिव लाग्यो मलाई पनि ) जुन ठाउमा या त अमेरिकामा भाडा धुने काम होस् या त अरब मा रोड खन्ने काम होस् आखिर काम कामै हो बरु पैसा पो ठुलो सानो भएकोहोला र त हाम्रो समाजको हेर्ने दृष्‍टिकोण यस्तो, हुन त किन नहोस् गरीब जनता का धनी नेता हरुले हाम्रै रेमिट्यान्स को आसमा बजेट पारीत गरेका छन । जय होस् ।भो कुरो नगरु देसको पिडा हरु यहाँ ।


अब आफ्नै गन्थन मन्थन तिर लागौ । बर्षा मा बल्ल बल्ल पाएको छुट्टी कसरी मनाउने भन्ने कुरो मा पनि साथीहरुको आ- आफ्नै राय हरु निस्किन थाले । कसैले कहाँ जाने कसैले के गर्ने भन्ने ताइ र तुइँ को कुरो नमिलेर म, अर्जुन दाई अनी अमर दाई भने कही नजाने भैइयो । अन्य साथीहरु भने कता कता गए कुन्नी हामी भने जम्यौ २ -४ गिलास संगै कुरो को सुर्की र् तुर्की तिर ।

सुरुमा कम्पनिका २-४ कुरा हरु बाट सुरु भएको फेस बुक हुँदै अन्त त देशमै गएर बाजियो । कसैले यो नेता को कुरो मिलेन , कसैले फलानोको काम भएन आखिर जसको कामको मुल्याङ्कन निस्पक्ष गर्ने हो भने हामीले सोचेको र खोजेको कुनै पनि ब्यक्ती बाट हुन सकेको छैन भने अब कसको काम राम्रो भन्ने । बिचार को राजनीतिक नगरने नेपाली नेता लाई के भन्ने खै ! आफ्नै देसको सडकमा बसेर त्यही देस मा उत्पादन भएको चिउरा खाएर आन्दोलन गरेर सर्बसाधारण को काम ठप्प गर्न हुने भने सहमति गर्न सिङापुर जानु पर्ने । पर्दा भित्र आफु आफु मिल्छन बाहिर हामीलाई चटक देखाउछन भने अब हामीले के आश गर्नु र है । यिनै कुरा हुँदा हुँदै अर्जुन दाई ले भन्नु भयो " एल सि डि टि भि ले अर्को टि भि भन्दा थोरै इलेक्ट्रिसिटी लिन्छ यस् अर्थ मा हाम्रो जस्तो बिद्युत को संकट हुने देस मा हामीलाई उत्साहित गर्नु को साटो राज्यले भ्याट भनेर प्रती इन्च ६५० लिन्छ " अब कसरी यि नेता लाई हामी जनता प्रती उत्तरदायी छन भन्ने ?? अर्जुन दाई को कुरो निकै मनासिब् लाग्यो मलाई । हामी यस्तै यस्तै गफ गरेर आखिर छुट्टी सकियो पनि , शायद यि कुरा हरु र बास्तिक नेपालीले भोगेका कुरा हरु लेख्ने नै हो भने यो सानी ब्लग मा पुरा पनि नहोला । सत्य जहिले पनि तितो हुन्छ , यि तिता सत्य मेरा कलम ले लेखिरहदा मलाई पटक्कै जाँगर पनि चलेन । आखिर जे जस्तो भए पनि मलाई यि दिनहरु को सम्झना कैद गर्न मन लाग्यो त्यसैले पनि यो ब्लग मा नट गरेको छु ।

यि आँखा हरु .....

अनुतरित हेराइ बोकेका यि आँखा
सिधा - सिधा
मेरो मुटुमा घुसेर आक्रमण गर्न थालेका छन ।
सिधा - सिधा
दिमाखमा चढिसकेका छन
त्यसैले म नियाली रहन्छु यि हेराइ
म खोतलिरहन्छु ति पर्खाइ
कतै मेरो बाटो कुरेका त छैनन
अहँ .....
कसरी सम्भव छ
हैन असम्भब पनि त के छ
के यो हेराइको भाव त बुझ्न सक्छस ...???
फेरी बुझेर पनि त के गर्न सक्छस र !!!
मेरो चर्मा चक्षु भित्र को यि द्वन्द्र
करण
आखिर यिनै आँखा हरु >
अनौठो हेराई बोकेका यिनै आँखाहरु
अदभुत रहस्य पोखेका यि आँखाहरु
म फगत मा
या त द्रबिभुत भएर ....
या त मदहोसी बनेर
पीइरहेको छु प्यालाहरुमा जिन्दगी को
म पल पल झुमिरहेछु नशा भित्र यि आँखाको
आखिर बुझ्नै गार्हो यि आँखाहरु
जती नै खोजे पनि
आखिर भुल्नै गार्हो यि आँखाहरु .............

मेरो मन फेसबुक अनि मेरै दिनचर्या

आजभोलि मेरो लेखन मा निकै कमी आईरहेको छ कारण म अल्छि पनि हैन न त म ब्यस्त नै छु वास्तव मा इमान्दारिता का साथ भन्ने नै हो भने म सँग लेखिहाल्नु जस्तो रोचक तथा नयाँ केही पनि छैन । हुन त देस को कुरा गरु भने सबै ले छि छि र नाकै खुम्च्याउने बनाइसकेका छन देश आफ्नै बाउँको बिर्ता सम्झेर सिंहदरबार छिरेका वा हामी नेपाली नेपालीमा असान्ती मच्चाउन लाइसेन्स पाएका ६०१ भिजलान्ते हरुले त्यसैले पनि अखबार हेर्दा हेर्दा नजर गलेर आउछन मेरा भने यो नाथे ब्लग मा कस्ले पढ्ने ? फेरी समुन्द्र वारीको देशमा बसेर अखबार को साहरा मा मैले के नै लेख्नु छ र मेरो देसको काहानी जता हेरेपनी भिजलान्ते हरु ले नै मच्चाइरहेको उदण्ड का खबर हरु बाहेक कुनै नौलो नयाँ सुन्ने दिनको प्रतिक्षा बाहेक अरु के नै हुन्छ र अब त हामी प्रदेसिहरुको ??

त्यसैले मैले आजभोलि देस लाई सम्झेर रुन सके पनि २ शब्द लेख्न सकेको छैन । माया पिरतिको कुरो लेखौ भने पनि ३ दसक को उमेरमा के बैस पोखेको होला यो ब्लग मा भन्नु होला भनेर चुँइक्क गर्न पनि सकेको छैन किनकी देखेको छु सबै फेस बुकमा ब्यस्त छन माया साटासाट गर्न मा बैसालु मनहरु । त्यही देखेर आज भोली लोभि नै भएछु कि के हो या त आसातित मन भएर पो हो कि दिन को एक्चोटी फेस बुक लग नगरे के बिर्सें के बिर्सें हुन्छ मलाई पनि । जती फेस बुक को वाल स्क्रोल गर्दै अगाडि बढ्छु त्यती साथीहरुका शब्दहरुले मेरो मन पनि स्क्रोलिङ भैरहन्छ ।
"बगायौ रगत गोर्खाली दाजु बिदेसको भुमि मा!आमाको चोला सकियन फेर्न के गर्नु त्यो तक्मा!जन्मनु मात्रै आमाको काखमा के पायौ बिदेसमा!गाली र बेईजत बिधुवा सिउदो भाइ टिका रित्तो पायौ ................"अर्जुन जि को हार्दिकता तितो सत्य बनेर दुखिरहेको रहेछ वास्तवमा मलाई पनि अलिकती पिडा भयो उहाँका गर्भिला शब्दभाब सँगै देस अनी प्रदेसी जिन्दगी देखेर जुन पिडा हरु पल पल मेरा पाइताला ले छिचोल्न परिरहेको छ । पुर्खा हरु ले कमाएको बहादुर नाम दिन दिनै बदनाम भैरहेको छ विश्वामा नै कारण गरिबि ले बिदेसिएका हरु को चित्कार , देसमा असान्ती मच्चाइरहेको फोहोरी राजनीतिक अनी बढ्दो चोरि डकैति आदी इतयादी जता बाट सम्झे पनि आखिर पिडै पिडा अनी भन्नु होस् त म के लेखम मेरो यो ब्लग मा ।

आखिर मन न रहेछ जता लगे पनि कन्ट्रोल को नै कमी हुन्छ अनी फेरी म सधैं फेस बुकमा नै लट्ठ हुनु बाहेक बिकल्प नै देख्दिन । साथीहरु पनि निकै स्वादिला अनी हार्दिकता ले भरिएका हुनुहुन्छ मेरो फेसबुकको वाल मा । अस्ती बेटी जि ले भन्नु हुन्थ्यो मलाई ३ बर्ष बिताउन यदी दु:ख भएन यो बिरानी ठाउँमा तर आज ३ दिन मेरो लागि एउटा कठोर संघर्श बनिरहेको छ शायद यतिबेला उहाँ परिवार को साथमा हुनुहुन्छ अनी आफन्तको मिलनमा उंमङिगिएर यो पिडा भुल्नु भएको होला त्यसैगरि म उहाको जस्तै पिडा बोकिरहेको छु अउँला भाच्छु मरे घट्दैनन दिन हरु अझै ४० दिन पो बाँकी रहेछ त ? जे होस् बातावरण बिग्रिएको सुन्दर नेपाल हेर्न म निकै आतुरिएको छु । अनी फेरी म फेस बुकमै ब्यस्त हुन्छु । एक्दिन लारा जि ले फेस बुकमै भएको रमाइलो प्रसँग मेरो संसार मा लेख्नु भएको थियो मैले पढेको थिए निकै कमेन्ट पनि आएका थिए हिजो संजोग भनौ उहाँ सँग भेट भयो फेस्बुक् कै च्याट रुममा अनी मैले उहाँ लाई सोधेको थिए बाहुन हरु को त वास्तवमै खेदो खन्नु भएछ नि लारा जि भनेर तर उहाँले हाँसेर जबफ दिनु भयो बुझाई त आफ्नो आफ्नो नै हो कन्जुस जि तर पनि धन्यवाद आखिर मलाई थाहा छैन लारा जि को लेखाइ मा के नै लुकेको थियो तर मलाई चसक्क भयो मान्छे हरु किन जात अनी बर्ग र क्षेत्र को निहुँ पारेर मान्छे मान्छे को सम्प्रदाए मा आघात पारीरहेका छन । यि कथित जात भात का कुरा गरेर राजनैतिक् छबी बनाउने हरुले खेलेको खेल मा अनायासै होमिने को सन्ख्या नगन्ने हुँदै गैरहेको छ दिनहुँ । यस्तै कुरा खेल्दै खेलाउदै मैले मेरो मन फेस बुक कै वाल मा स्खलित पार्दैछु अझै ।

"WE LOVE OUR FLAG " भन्दै "रुपा जि ले देसको झन्डा राख्नु भएको रहेछ यो देखे पछी झन मेरो मन छताछुल्ल भएर आयो । विश्वा मा नेपाल अनी नेपाली चिनाउने एउटा छुट्टै बिशेषताको यो झण्डा खै कसैलाई भारी भयो रे अनी फेर्ने कुरो गरिरहेका छन रे नयाँ नेपाल मा । के सुन्नु परेको हो यो फुट्ने कानले पनि ?


जे भए पनि जस्ले जे गरे पनि म रुपा जि लाई धन्यवाद नदिकन बस्न सक्दिन कम्सेकम यसको महत्व बुझ्ने ले त बुझेकै छ नि । आखिर देसको झन्डा फेरेर नागरिक स्वतन्त्र आउने भए या त जनताको घर दैलो मा चापी ठोकेर जनताको सर्बोच्चता हुने भए कामरेड हरु लाई लाल सलाम मेरो हैन भने करिमा बेगम अनी दुर्गा देवी जस्ता लाई यो देसमा कानुन छ भन्ने आभास दिलाउन किन कुनै माइकोलाल जन्मेको छैन ???((((( आखिर जनतालाई स्विजरल्यान्ड को सपना बाडेँर देसलाई नाइजेरिया वा युगाण्डा बनाउन लागिपरेका नेपाल आमा का कुपुत्र हरुलाई मैले भन्नु पर्ने शब्द नै भेटाउन सकिन यदी कसै सँग छ भने सापटी दिनु होला है !!))))))))))))))))

आखिर मन न रहेछ साथी हरु यही मनको साहरा ले केही गर्न नसके पनि फेस बुकमा रमाउन भने जानेको छु नै । साथी हरुको भिड भाडमा घुसेको म "बिध्या जि को कबिता ले पनि मन्त्रमुग्ध भएको छु " यस्तै रेनुका सोल्टिनी हुनुहुन्छ उहाँ का गहकिला मायाबी शब्द हरु पढ्दा निकै आनन्द लाग्छ " क्रिस जि अनी उहाँकी सानु को कथा निकै अगाडि बढीरहेको छ " हाइ हेलो गर्ने हरु पनि निकै भेटिदा रहेछन कसैले त प्याच्च सुन्न नसक्ने शब्द हरु प्रयोग गर्दा भोली देखी फेस बुकलाई बाइ बाइ भनु कि झै पनि लाग्छ तर नसकिने रहेछ पनि । त्यसैगरि भुल्न नै नसकिने साथीहरु "पुष्प जि " अंबी अधिकारि, रोशन पोखेरेल जि " अनुकुल जि , किरण भाई "मेरी बर्षा सुबेदी बहिनी " प्रगती जि , दीपा जि" सबैलाई मेरो नमस्ते ल ।

हे !! युबा

यदि तिमीलाई
साच्चै देसको माया छ भने
यदि तिमीलाई नेपाली हुनु छ भने
पिलिज छोडिदेउ तिमी यो
डोको मा क्रोध बोकेर पोको को खोजमा
पिलिज छोडिदेउ तिमी यो
सडकमा अबोध पोखेर, चोको को खोज मा
किन की ....
तिमीलाई थाहा हुनुपर्ने बेला आइसक्यो
देसै नभए पछि के को भेस होला र !!
भेसै नभए के को मेस होला र ???
आखिर
नगरिकता ओछ्याएर धर्ती देखिन्न
न त नागरिकता ओडेर जाडो छेकिन्छ
त्यसैले यदि तिमीलाई
साँच्चै नेपाली हुनु छ भने
या त नेपाल को भनी चिनिनु छ भने
नजाउ अब तिमी गल्ली तिर
नजाउ तिमी चौक तिर
त्यहाँ त केबल
६०१ गुण्डा हरुले ताण्डब न्रित्य देखाइरहेका छन्
हाम्रो अगाडी जति चिल्लो घसेका हुन्छन्
उती हाम्रै घाँटी कस्न बसेका हुन्छन
हैन भने
हेर त तिमी ले
हिजो र आज मा कति परिवर्तन चाहेका थियौ हामीले
आज र भोलिमा के के सपना देखेका थियौ हामीले
तर यिनीहरुले
गल्लिमा आगो फुकेर हाम्रो भबिस्य जलाउन थालेका छन्
मान्छे मान्छे बीच कलह रोपेर बैमान फलाउन थालेका छन्
त्यसैले !! खबरदार तिमीलाई
नजाउ त्यो द्रिस्य हेर्न तिमी
सचेतना तिमीलाई
नखोज तिमी पनि गुण्डराज बन्न
किनकी तिम्री आमाले
मेलम्चीको पानी सम्झेर परान धान्न सक्दिनन अब
न त तिमी र तिम्रो भाई को बर्ग सँघ्रस नै थाम्न सक्छिन
केबल हेरिरहेकी छिन्.......................................................
तिम्रो हात मा बन्दुक नभएर कलम होस्
त्यहि कलम ले निकालेका शब्दहरु
यी घाउँहरु मा मलम होस्
हो !!
यदि तिमीलाई साँच्चै देशको माया छ भने
यदि तिमी नेपाली नै हुनु छ भने
पिलिज ..............छोडिदेउ । ।